skip to main |
skip to sidebar
Dear friends..
I came to Greece on 18th of May Tuesday at 22:00, stayed at Alexandroupoli one night.
It was 320 km from the office in Istanbul.
Next day, I started riding towards Edessa.
I got out of the highway at Komotini, in order to pass through Logos Vistoriada.
It is a lovely place which looks like 'Büyük Çekmece lake' nearby İstanbul.
I stoped at Xanthi, saw the watch-tower.
I met turkish men there.
I continued towards Kavala.
When I felt hungary, I stoped at a small village at the seaside, by chance this was Nea Karvali.
This village was built up after a group of Turkish-Greek people pushed to immigrate from a village named Gelveri near Cappadocia. http://guzelyurt-gelveri.com/
I met 5 men when I was looking for a place to eat. They were very friendly, they gave me food for lunch.
We had a nice chat mixture of turkish and english.
I passed by Kavala and Thessaloniki without stopping because they were the spots I was going to stay on the way back.
I reached Edessa in the evening. It is such a green and watery small, lovely place..
I loved the waterfall. Although I have seen Niagara falls 3 times in 3 different season 24 years ago, I was still impressed with the waterfall of Edessa.
From Alexandroupoli to Edessa it took 420 km.
On thursday, I left Edessa towards Ohrid.
I passed Florina and Niki, entered Macedonian customs. Just after customs was Bitola where Mustafa Kemal Atatürk had gone to school in his youth.
Bitola is a small town but with lots of small streets one way directions and heavy traffic!
I visited the clock tower and took pictures, same as a dear friend of mine had done exactly 2 years ago in May.
you can see the similarity!
By a Turkish citizen's help, I was able to find Atatürk's school, which is a museum now.
That was very impressive to be there. I was in tears.. With the feeling respect, love and craving. For such a great statesman.
After these emotional times, I reached to the target of the day: Ohrid, via crossing the mountain, under rain.
That day was reasonably short riding, only 200km.
Ohrid is such a lovely town on the lake. I enjoyed the silence and peacefulness.
In the morning I walked around. the pedestrian area reminded me a place in Turkey; Side.
The actual plan for Friday was, to go to Skopje and from there to go down to Thessaloniki, but the exhaustion was building up.
So I cut 150 km down, and from Ohrid I went back from the same road I rode.
It was a good idea, because on the way coming I did not spend time in Resen, where turkish population was high.
I stoped for a cup of tea at a coffee house, and had a tea-mint mixture to drink, and some chat.. I was mostly on the way by myself, and I was not have much chance to talk to people.
That part was the toughest ride I have ever had! It was rainy, fogy with maximum of 15-17 meters vision, very deep and short curves, and the worst was the road not asphalt but rough cobblestones! 
Although it was tough, I still enjoyed it.. I love challenges to myself.
From Resen I came back to Bitola and this time I wanted to see Turkish Consulate. Unfortunately it was closed in the afternoon. Consulate is on the pedesterian road. It was raining again.
I was hungry, went to the italian restaurant next to consulate, met nice people working there.
I rode to Thessaloniki, entered the city. riding on the Egnatias street, thinking how shal I choose the hotel, there very plenty of hotels. I saw a young nice girl riding a choper bike, I went next to her at the red lights, and asked if she can advise me a nice hotel. She took me to the hotel over the sea: Makedonian Plaza. It was nice to have good view.
I enjoyed the big nice room with a beautiful view. It was like Tarabya Hotel in İstanbul, on the 'water'.
This was a treat to myself after such rough rides.
It was 290 km from Ohrid to Thessaloniki.
On saturday morning first, I walked around, then got the motorbike and searched for Turkish Consulate, and Atatürk's house where he was born.
This was the second emotional episode; same as in Bitola, his school place. Respect and need of such a statesman on this time, having unnecessary people managing the country terribly!
I hadn't have the breakfast yet, I went to seaside, 
choose one of the many nice cafe's. I ate a delicious tost with orange juice. After that, was the time to direk myself to Kavala, via Serres and Drama.
At Serres I had disappointment because almost everywhere was closed! 
I could not find the old bazaar which my friend had advised, and could not find any turkish person to chat.
I did not waste more time, and directed to Drama.
Drama was a lot nicer, people were around.
I sat next to the park to a cafe type of place.
The owner of the place was a biker too, he had sympathy for me that I was riding by myself around. This was the same reaction I got all the time during this journey whenever I talked to the people about what I am doing!
In the evening I reached Kavala, such a nice seaboard city. I enjoyed the harbour view a lot from the hotel I stayed. 
The owner of the hotel said, it was the first hotel of Kavala.
This day was also not tiring, short riding day about 220 km.
I had dinner at a restaurant, again with the advise of my dear friend Turgay. He has been there before many times.
There was a man at the restaurant who used to live in Turkey, speaking fluent turkish.
I had a nice, delicious dinner.
Next morning I had coffee and pastry at harbour cafe.
I went up to the old town. I took lots of nice picture again.
At Kavala, there is an interesting road sign: 'Konstantinoupolis 460'
It gives me the information how far away I am from home!
After Kavala, I decided to say 'hi' to the new-friends in Nea Karvali. It was a nice and warm feeling to see some acquaintance.
I had a small break with them, had my breath, get some water, and back to road.
I prefered the minor road in stead of express highway till Komotini.
At Komotini I felt hungry, it was time for a lunch, which was going to be last meal in Greece for this trip.
Luckily I found a good place with a turkish man working there.
Food was very delicious.
From Komotini to Alexandroupolis I had taken the highway. Because I was told the alternative tiny road was not good quality.
At Alexandroupolis, I looked for an opened gas station. All of them were closed!
I started to go out of Alexandroupolis, there I found one. I filled the tank because it was a lot cheaper in Greece than in Turkey.
I headed the customs to go back home.
For sure this will not be the only time to Greece,
I loved the country, the people, the feeling.
I will come again and again, this was what I told to the man at the customs exiting from Greece.
From Kavala to my home was 500 km.
It was almost 2000 km from-to İstanbul.
At the begining, it was such an unknown feeling to go to 2 countries I have not been before.
But now, it is so familiar and warm and frienly.
4 Mayıs 2010 Salı akşamı, ofisten çıkıp bir arkadaşımla karaköyde buluşup balık-ekmek ve muhabbet eyledik.
Sohbet konularınan biri hayaller, ideallerdi.
Benim bir tarlam var Ankara’da, imar gelince ‘hepinizi evinin kadını’ yapacağım : )
(ankaralılar size diyorum)
İmar gelince ilk parseli satıp bir adet motor karavan alacağım ve ege kıyılarında aylarca dolanacağım. ( geçen hafta sonu bir kez daha çeşme yarımadasının koylarına aşık oldum).
Motor karavan’ın arkasına nasıl bir hidrolik mekanizma taktırıp motosikletimi de o şekilde taşıyacağımı filan anlattım.
Akabinde arkadaşımla vedalaştık, motora atladım, daha 2 dakika geçmeden Karaköyde yolun sağında 2 adet motorkaravan gördüm!
Arkadakini geçip öndekinin şoförüne selam verdim ve ‘motorkaravan alacağım, içini görebilir miyim?’ dedim. 'Olur' cevabını duyunca motorumu karavanın önüne park ettim.
Adam indi, kapıyı açtı, bir yandan da sohbete başladık. İleride bir yerde yokuşta film çekimi varmış, oraya gidecekler ama orada duracak yer olmadığı için geçici burada duruyorlarmış..
Bir karavan 70.000 TL ye mal oluyormuş, bir adet eski mersedes 412 kamyon kasa alıp (20.000TL) Bursa’ya CAN KARAVAN a gidilip istediğiniz gibi döşetebiliyormuşsunuz,
klima dahil herşey var.
Bir ev konforu vardı araçta, yok yoktu..
3-5 dakikalık muhabbetten sonra inip ikinciyi inceleyecektim, aaa, ikinci araç yok olmuş!..
Benimle sohbet eden Kemal bey, arkadaşını aradı.
Adam demiş ki: ‘polis gelince ben kaçtım, ileride seni bekliyorum’.
!!!... Kahkahayı patlattık, çünkü polis sandığı bendim!
---
Trafikte cep telefonu ile konuşan araba kullanıcılarının yanına gelip bakınca cep telefonunu korkuyla kucağına bırakanlara ya da suç üstü yakalanmış özür dileme bakışlı insanlara alıştım zaten : )
Motosiklet tutkum 3 senedir tam gaz devam ediyor.. Yanlış oldu; devam etmiyor katlanarak artıyor.
Geçen sene hoş bir tesadüf ile EMOKla tanıştım, bu tanışmanın öyküsü başka bir yazı konusu. Kısa bir süre sonra üye oldum. İlk katıldığım resmi toplantıda üyelere ‘resmen’ tanıştırıldım. O toplantının gündemlerinden biri ‘FEMA’ idi. Ve Hakan Erman adlı üye FEMA ile ilgili anlatımlarında o zamana kadar duymadığım, bilmediğim, düşünmediğim bir kavramdan bahsetti: MOTOR POLİTİKASI.
O zaman şaşırarak farkettim ki konu sadece iki teker üstüne çıkıp yol almak değil.. arkasında çok derin konular var.
Kendim dahil herkesin daha güvenli motor kullanması için her türlü doğru ortamın hazırlanması var.
Bu; ya ‘güvenli sürüş teknikleri’ni herkese yaymak olabilir, veya otobanda motorlar için hız sınırının 70 olmasının sağlıksızlığını kanun yapma yetkisinde olanların gözlerine sokup bunun düzeltilmesini sağlamak olabilir. Ya da bariyerlerin giyotin gibi tehlikeli olmasının vurgulanıp daha doğru malzeme ile tehlikesinin azaltılması konusunun gündeme alınmasıdır. Yani konu çok..
Emok’un önemli misyonlarından biri de motosiklet sürücülerinin eğitimle donanmaları. Her ay bir cumartesi günü motorda güvenlik ve hakimiyet seminerleri düzenleniyor.
---
Çoğu motosikler sürücüsü soğuk havalarda motorunu kullanmaz. Sonbaharın sonlarında motorlarını kapalı garajlara koyar, üstüne örtüsünü sererler. Baharın sonuna doğru havaların iyice ısındığına emin olduklarında o örtü kalkar, eski bir dostla karşılaşmışcasına mutlu olurlar.
Bir motosiklet forumunda okuduğum, İsveç’te uygulanan bir aktivite dikkatimi çekmişti Şubat ayında.
Böyle, kışın motor kullanmayan sürücülerin paslandığı, bilgi ve becerilerinden uzaklaştığı düşünülmüş. Ve bilgilerinin hatırlatılması, bazı hareketlerin pratik yaparak alışkanlıkların geri gelmesi amacıyla kalabalık kitlelere bir günlük pas atma aktivitesi organize etmişler.
Bu okuduklarım çok hoşuma gitti. Aklıma yattı ve bunu Türkiye’de de uygulamak fikri oluştu. Üyesi olduğum derneğim EMOK bunu yapabilecek tek topluluktu. Çok değerli eğitmen kadrosu ile bunun altından kalkabilirdi.
Derneğimizin yönetim kuruluna böyle bir organizasyon yapmayı önerdim.. Ne de olsa bin küsür katılımcısı olan Türkiye’nin en köklü ve büyük festivalini dokuz senedir yapan bir kurumdu ve tecrübeleri vardı.
Fikir değerlendirildi, olumlu karar çıktı. Eğitmenlerimizden Kemal Berker organizasyonda bana danışmanlık desteği vereceğini söyleyince ferahladım.
Gerçekten de gerek günün içeriğinin yazılmasına, planlamasından tutun da aktivitenin yerini bulma ve ayarlanmasına kadar her konuda ön ayak oldu.
Eğitmenlerimizin çoğu bu konuya destek verip o cumartesilerini ayıracaklarını vaad ettiler. En önemli faktör eğitmelerdi, onlarsız hiçbir şey yapamazdık.
Nerede yapsak sorusu; ilk başta hedeflediğimiz 100 kişilik katılım için geniş bir yer olması gereğiyle Atatürk Olimpiyat Stadı otoparkı olarak cevap buldu.
Gerekli dilekçeli başvurular, yapılan ödeme gibi detaylarla bu yeri sağladık.
Bu konuda ivedilikle aksiyon alan Başkanımız Ahmet Batur ve Saymanımız Ercan Yücel ilerlememizi sağladılar.
Kemal ile beraber Stadın yöneticisine bir ziyaret yaptık. Tolga Bey ile tanışmak keyfimizi artırdı. Aydın ve idealist bir yöneticisi olduğu için şanslıydık.
Derneğimizi tanıtıp , amacımızı anlatınca otoparkı kullanmamız konusunu Tolga Bey de olumlu karşıladı.
Un, şeker, su hazırdı, sonrasında artık iş helvayı kavurmaya kaldı.
Web danışmanımız Şafak Honca ricalarımı dinleyip, konuyu web sayfasına taşıdı ve başvuruların yapılacağı bir mekanizma ayarladı. Katılımcılar bilgilerini girdikleri zaman bana mail olarak geliyordu, veya ben gidip tüm bilgi girişlerini excel dosyasına aktarabiliyordum.
Başvurular arttıkça benim de keyfim artıyordu.
Zaman yaklaştıkça detaylar önem kazandı.
Su ihtiyacı, öğlen ne yenebileceği, en pratik nasıl hallolabilir gibi sorular da cevaplarını buldu..
Her hangi bir sağlık olayı söz konusu olursa diye;
motosiklet ambulans - Dr. Mahmut'umuz bile vardı.
Artık günün gelmesi ve ‘geliyorum’ diyenlerin kaçta kaçının gerçekten orada boy gösterecekleri konusu heyecanlandırmaya başladı.
Gece geç yatmama ve saati kurmama rağmen çok daha öncesinde uyanıp hazırlandım.
Katılımcılardan bir tanesi bana yakın oturuyordu ve yeri bulmakta zorlanacağını düşünüyordu, sabah onunla buluşup yola koyulduk..
Önce Levent’deki Emek pastanesinde durup kahvaltı yerine geçecek puaçalar ve Zafer’in doğum günü için bir pasta aldık.
Sonra Maslak Opette Mert ile buluştuk, Deniz de oradaydı. Stadı hedefleyerek yola koyulduk.
Stada vardığımızda eğitmenlerin hemen hemen hepsi oradaydı bile.
Birkaç tane de katılımcı gelmişti.
Evden çıkmadan su kaynatıp termosa koymuştum, o da Kemal’in isteğiydi.
Puaçalarla kahvaltıyı geçiştirdik.
Eğitmenler kendi aralarında günü planlayıp gidişat için brifing yaptılar.
Stad çok heybetliydi, çevresi çok genişti, gelen katılımcıların artmasıyla onları da heyecan sarmıştı..
50 kişi ‘geleceğim’ diyerek sembolik ücreti dernek hesabına bağışlamışlardı.
Saat dokuzu geçtiğinde o ana kadar gelen 35-40 kişi ile toplantı başlatıldı.
Eğitmenlerimiz günün akışının nasıl olacağı konusunda bilgi verdiler.
Geç gelenlerle katılımcıların sayısı 50yi geçmişti,onları tecrübe ve motor kapasitelerine göre gruplandırdık, eğitmenlerinin kim olacağını öğrendiler.
Sonra spor hocası olan arkadaşımız Sertaç, her motor kullanım öncesi yapılması gereken basit birkaç hareketi çok geniş bir halka oluşturan herkese
gösterip bedenlerini ısıtmalarını sağladı.
Bu aşamadan sonra herkes eğitmenlerinin yanında gruplaştı ve teorik bilgileri almaya başladılar.. bu aktarım sonrasında birer ikişer gruplar motorlarına atlayıp pratik çalışma yapacakları diğer otopark bölümlerine yola çıktılar.
Bu arada Osman’ın kamyonet desteği ile dernek deposundan gelen şemsiye, masa, sandalyeler gibi malzemeler ile noktamızı oluşturduk.
Sabah saat 9da teslimat yapacaklarına söz vermelerine rağmen 4 defa aradıktan sonra, 1 saat gecikme ile Sularımız da alana ulaştı.
Hava da ısınmıştı ve suyun gelişi can kurtarıcı oldu.
Keza bizi güneşten koruyacak Hamilton kremlerimiz de gecikmeli de olsa yerimize ulaştı.
Katılımcıların çoğu yüzlerine, kollarına sürerek güneşin etkisinden bir miktar korundular.
Öğlen sandöviçlerimiz biraz gecikmeyle geldi. Ayran veya limonata seçenekleri ile katılımcılarımıza sunuldu.
Zaten pratik çalışmalardan yorulan katılımcılar için yemek molası iyi bir dinlenme arası oldu.
Yapılan çalışmalar zevkli olmalıydı ki hepsi mola sonrası şevkle çalışma yerlerine geri döndüler.
Her ne kadar kışın motor kullanmaya ara vermemiş olsam da ben de ‘paslanmışım’.
Mithat ‘seni de slalom çalışmasına alacağım’ demesi çok isabetli olmuştu. Zaten son zamanlarda virajları kötü alıyor olduğumun farkındaydım.
Meğer gidonla kontra yapmayı unutur olmuşum. Mithat’ın doğru yönlendirmeleri ile bilgi tazelediğim gibi, kendime güvenimi artıran düzgün pratik çalışmalar da yapabildim.
Günün son çalışması 50 km hız ile 70 km hız arasında fren-duruş mesafe faklılığının çok net bir şekilde gösterilmesi idi.
Herkesi çok etkileyen bir çalışmayı Namık Hocamız sundu.
Sonrasında tüm katılımcılar ve Emok üyeleri toplandı ve ‘aile’ fotoğrafı çekildi.
Emok festival t-shirtleriyle ‘yolumuz iz olur’ haritalarımızı katılımcılara dağıttık ve onlarla bir başka aktivite de buluşmaya sözleşerek veda ettik.
Kurumsal kimlik içerikli EMOK fotoğrafı kaydetmek olmazsa olmazlardandı:
Kalan Emok’lu arkadaşlarımız ile önce o günlerde doğum gününü kutlayan Zafer ve Namık’ın pastasını yedik,
bu önemli aktiviteyi alnımızın akı ile bitirdiğimizi konuştuk, eşyalarımızı toparladık, kamyonete doldurduk.
Günümüzü başarı ile bitirmenin mutluluğu ile evlerimize dağıldık.
Mutluluğumun yüzüme yansıması:
